خاموشی
جان آپدایک
برگردان: ح ف
اولین بار چاپ شده در مجله نیویورکر به تاریخ 7 ژانویه 2008
گزارشگران هوا توی تلویزیون، همیشه در اشتیاق ردیف کردن فجایع فزاینده، برای نیو اینگلند توفان پاییزی سختی را پیش دیده بودند، توفانی با باران شدید و تند باد. براد موریس که در خانه کار می کرد مادام که همسرش جِین بوتیکی را در خیابان نیوبری بوستون می گرداند، گاه و بیگاه از پنجره اش بیرون به درختان پیچ و تاب خورده خیره می شد – بلوط ها با وجود برگ های زنگارگرفته شان هنوز پابرجا، افراها تنها مانده با طغیان رنگ های قرمز و زرین – اما او بی اعتنا به اخبار گزاف حادثه. نیم ساعتی سخت باران بارید، بعد پس کشید به آسمانی نقره فام از ابرهای تند و تیره. بدبختی انگار به نهایت رسید، نیمه عصر که کامپیوترش جلوی چشمانش پر کشید. اعداد و ارقام مالی ای که با دقت تمام در حال گردآوری شان بود، همگی رنگ باختند، مکیده شدند به درون یک صفحه بی جان تهی، همچون آبگیر پر تلالویی که آب باریکه ای را به درونش فرو بکشد. پیرامونش خانه انگار آه می کشید، از آنجا که همه روشنایی ها و موتورهایش، زمان سنج های کامپیوتری و نمایشگرهایش، همگی هم زمان خاموش شدند. صدای باد و باران، درختانِ آن بیرون را شلاق زنان، به درون سکوت رخنه می کردند. اشعه ای جیغ کشید. دریچه ی باز دوربینی محکم بسته شد. همچون سرزنشی دوست داشتنی برای خاطرجمعی، چکه ای از ناودانی راه گرفته به سختی روی عایق چوبی دریچه ی چاهی چکید.
خطوط آورنده ی برق و تلفن و سیم آنتن تلویزیون به خانه موریس از میان دو جریب درخت گذشته و از سه تیر بالا رفته بودند. توفان که خوابید براد رفت بیرون به درون هوایی که به طور غریبی روشن بود تا ببیند هیچ شاخه ای روی خطوط ارتباطی اش افتاده یا نه. چیزی ندید، هیچ پنجره ی روشنی نبود در نزدیک ترین خانه ی آن دور و بر که به سختی از میان درختان تابستانی که با برگ هایشان تمامن آن را پنهان کرده بودند، به چشم می آمد. نوک بلندترین درخت ها در بادی که او سخت احساسش می کرد، در تقلا بودند. ریزش قطرات سرد و انبوه باران بازگرداندش به درون خانه، جایی که سوق سایه ها کشیده می شد تا به گوشه ها و کوره ی توی زیرزمین همچنانکه پوشش فلزی اش سرد می شد صدای تیک تیک می داد. بدون برق هیچ کاری برای انجام دادن نبود.
در یخچال را باز کرد و غافلگیر شد از ناتوانی یخچال در خوشامدگویی به او با چراغ درونی اش. بخاری توی کمینگاهش عطر تند و تیز خاکسترِ تر می پراکند. صفیر باد در درزهای زیر لبه ی بام و کناره پنجره های رو به توفان می پیچید و هیچ اثری از زندگی در چهره ی او نبود. احساس درماندگی می کرد، و در این موقعیت غیرمنتظره از درماندگی خودش متحیر بود. نامه هایی را به یاد آورد که قرار بود برای ارسال به اداره پست در مرکز تجاری حومه شهر ببرد، و چکی که خیال داشت واریزد به حساب بانکی. پس بود کارهایی که باید می کرد: این اوراق را گرد آورد و یک نیمتنه ی زیپ دار ضد آبِ پوست مازویی و یک کلاه رِدساکس به تن کرد. دزدگیر در ورودی بیب بیب کرد و چشمک زد، آنقدر آرام که انگار بخواهد فقط خودش را خبر کند. براد با مشت کوبید روی دکمه ی بازراه اندازیش و رفت بیرون، دستگاه ساکت شد.
جای شگفتی داشت که اتومبیلش مانند همیشه روشن شد. برگ های بارانی تمام راه خانه تا خیابان و جاده های سنگفرش باریک و دراز این گستره را اندود کرده بودند. همسایگی ها بیست سال پیش همه با هم روی زمین یک مزرعه بی ثمر ساخته شده بودند. با احتیاط رانندگی می کرد، خاصه پیرامون برکه اردک ها، و کنار یک انبار کاه ناپیدا، جایی که در کولاک برف ده سال پیش، نوجوانی از میان پرچینِ نرده مانند سر خورده بود و مرسدس پدر و مادرش را تا بالای چرخ هایش توی گل فرو برده بود. مرکز شهر – شامل دو کلیسا، یک داروخانه، یک کلوچه پزی، یک پیتزا فروشی، یک رستوران اساسا ایتالیایی، دو آرایشگاه بانوان، یک فروشگاه پوشاک، یک فروشگاه لباس عروس، و چندتایی فروشگاه از دیرزمان خالی مانده، یک نمایندگی بیمه و یک وکیل در اشکوب بالا در یک دفتر مستقل، یک دندانپزشکی، شعبه ای از یک بانک، و یک دفتر پستی – بدون برق به سر می برد اما از همیشه شلوغ تر بود، پیاده رویی پر از پیاده گرد ها در سوسوی این سکون خاکستری.
براد با دیدن دو زن جوان که قبل از اینکه آغاز به گفتگوکنند همدیگر را در آغوش گرفتند، از جا پرید، ، انگار که داشتند یک آشنایی مدت ها راکد مانده را نو می کردند. مردم در گروه های کوچک می ایستادند به حرف زدن درباره ی سرنوشت چک هایشان. ویترین های همیشه روشن تاریک بودند، به فکرش آمد که مطمناً مردم به خاطر خاموشی و قطعی برق ریختند توی پیاده رو. فروشگاه غذاهای طبیعی، با قفسه های پرش از آجیل های بسته بندی شده و ویتامین های توی بطری و سندویچ های توفیوی سرد، و در آن طرف خیابان، میوه فروشی، همنهادش در تغذیه سالم، هردو غارهای تاریک ترسناکی در پس شیشه ی ویترین هایشان بودند.
اما تا به حال برایش پیش نیامده بود بانکی که معمولا پذیرای سپرده ها بود، حالا اطلاعیه ای روی درهای شیشه ای اش چسبیده بود که از مکان نزدیک ترین شعبه ی دیگر خبر می داد، و اینکه گرچه می توانست روی نیمکت باد کرده جای همیشگی وثیقه گذاشتگان و چک بی محل کشیدگان سودازده، گوینده ای را در حال گپ زدن ببیند، اما هیچ دسترسی به پولش پیدا نکرده بود جز اینکه دستش را خوابانده بود روی یک ماهی توی آکواریوم. رییس بانک، یک زن بلندقد تحریک کننده در یک لباس زننده، جداً داشت توی پیاده رو گشت می زد؛ نفس زنان به براد گفت، "خیلی متاسفم آقای موریس. هشداردهنده های A.T.Mِ ما اصلا همه چیز از کار افتاده. من فقط می خواستم ببینم که سخت افزار فروشی هیچ مولدِ برق رسانی دارد یا نه."
براد بهش اطمینان داد " میرا، ما همگی دچار یک مشکلیم"؛ هنوز بی اعتمادی را در چهره اش می خواند. پیش خودش انتظار نداشت که اداره پست که گرچه برای کاربران صندوق ها و جویندگان شیارهای نامه اندازی بخش درونی باز بود، به روی انتقالات بسته باشد. همه چیز به دست اداره خدمات پستی ایالات متحده ی هواخواه مدنرنیزه شدن، رایانه ای شده بود، و حالا هیچ نامه ای نبود که وزن شود و حتا یک تمبر که فروخته شود، گرچه برای این کارها به اندازه کافی روشنایی بود. هوا داشت تاریک می شد. در هراس از اینکه در نهایت هیچ پیغامی به مقصد نمی رسد، درِ فروشگاه غذاهای طبیعی را امتحان کرد ببیند که باز است یا نه، چفتِ در رها شد، توی تاریکی خنده ی دخترانه ای شنید. "صدا کرد: بازه ؟"
آوای مالک جوان، اولیویای همیشه برنزه با موهای فرفری پاسخ داد:" برای شما البته." براد کورمال کورمال به طرف عقب رفت، جایی که یک شمع وارفته ی خوش عطر، جعبه ی کیسه های پلاستیکی را روشن می کرد. آنها جا به جا سوسو می کردند. پاکتی از چیزهایی که انتظار داشت بلاردهای برشته اما نمکسود نشده باشند آورد و گذاشت روی پیشخوان. اولیویا برای خنده گفت: "اسم نویسی تمام شده. همه ی جاهای خالی پر شده،" و به واسطه ی کیف پول خودش اسکناس پنج دلاری ای را که براد نزدیک چشمهاش گرفته بود خرد کرد.
معامله احساس طنازانه ای برایش داشت، و جو مرکز شهر در سیطره ی گلبند های پژمرده ی کابل های بی فایده، شادمان به چشم می آمد. اتومبیل ها با چراغ های سوزانشان خودنمایی می کردند. ابر گرفتگی بدشگون هوا دوباره پیاده گرد ها را برای سرپناه گرفتن به جنبش درآورد. سرشاری ای موج می زد، سرریزیِ خوش خویی و شفافیت. با عریان شدن امکان های فروگذاشته شده، برخی حصارها برچیده شده بودند. براد شتابان در حال برگشت به درون سرپناه ماشین اش، با سرخوشی مبهمی می خندید.
همچنانکه داشت از میان شکافی در یک دیوار سنگی که یک زمانی مرزهای مزرعه را نمایان می کرد، به محله ی خودشان بر می گشت چکه های تر و تازه ی باران، شیشه ی جلویی ماشین اش را لکه می انداختند. یک تابلوی رنگامیزی شده تاکید کرد: "راه شخصی،" زن سپیدپوشی - در یک بارانی وینیلیِ سپید و رخشان و کفش های کتانی سپید و سبک نما – در میان جاده ی باریک داشت قدم می زد. زن با حالتی سراسیمه به او اشاره کرد که بایستد. براد همسایه تازه شان را شناخت، زنی موبور که چند سال پیش با شوهر و دو پسر کوچکش کوچ کرده بودند به خانه ای که از خانه ی موریس دیده نمی شد. آنها در سال فقط چندبار همدیگر را می دیدند، در مهمانی های شبانه یا در انجمن های منطقه ای بررسی درخواست ها و پیشنهادها. زن به روحی می ماند در حال اغوای او. توقف کرد و شیشه ماشین اش را پایین کشید. با نفسی نشان از آسودگی گفت،" اوه براد، خودتی . چه اتفاقی افتاده ؟ برق خانه من رفته حتی تلفن هم از کار افتاده. "
براد برای دلداری دادن به او گفت، " مال من هم همین طور، مال همه از کار افتاده. توی این باد، جایی درختی بایست افتاده باشد روی سیم برقی. از این چیزها پیش می آید، لین." براد از اینکه نام او را به خاطر آورده بود خوشحال بود: لین ویلارد.
زن به قدر کافی به شیشه باز نزدیک شد تا براد ببیند که او واقعن دارد می لرزد، لب هایش همچون لب های بچه ای نزدیک اشک ریختن در پی چیزی بود. چشم هایش خیره مانده به سقف ماشین براد انگار که در جست و جوی نوک درختی برای رهایی بود. کانون نگاهش را برگرداند به چهره ی براد و با لرز گفت، " ویلی رفته. به شیکاگو. تمام هفته. من آنجا تنهای تنها ماندم، پسرها، حالا هر دو تاشان عازم مدرسه شبانه روزی اند. نمی دانستم چه کار باید بکنم، برای همین کفش کتانی پوشیدم و به قدم زدن پرداختم.
براد، پسرها را ناقلا و پر سر و صدا، با ژاکت های ورزشی شان، در انتهای جاده، درست بیرون دیوار سنگی فروریخته، منتظر اتوبوس مدرسه ی روزانه، به خاطر می آورد. اگر آنها حالا آنقدر بزرگ شده بودند که به مدرسه شبانه روزی بروند، پس این زن آنقدر ها که به چشم می آمد، جوان نبود. چهره اش سفید بود، باریک شده با روسری گره خورده ای، به جز نوک بینی اش که مثل مال خرگوش ها میخکی بود. پشت پلک هایش هم میخکی بود. انگار که آنها را مالانده بود و چشم هایش پر اشک شده بود. لین برای پر کردن این سکوت مدام گفت، " از کلاهتان خوشم می آید، شما ورزش دوستید ؟"
"نه بیشتر از حد معمول. "
"آنها برنده ی مسابقات قهرمانی بیسبال شده اند. "
براد برای عمیق تر کردن نیروهای اطمینان آفرینی اش گفت، "حق با توست. سوار شو، لین. من می رسانمت خانه. مرکز شهر خبری نیست. هیچ کس نمی داند خاموشی تا کی طول می کشد. حتا بانک و اداره پست هم نمی دانند. تنها جای باز، فروشگاه غذاهای طبیعی است. "
لین چنانکه انگار این چیز کاملن محرزی نبود، گفت، " پیاده می روم، می توانم پیاده بروم. "
" مگر نمی بینی؟ دوباره دارد باران می گیرد. ابرها خیالِ رها شدن دارند. "
لین چشمک زنان، لب هایش را به هم می فشرد تا رعشه اش را بخواباند - لب پایینش فریب کارانه کشش های ناگهانی پر نیرنگی داشت - روبروی چراغ های جلوی ماشین براد به قدم زدن پرداخت. براد از روی صندلی خم شد تا به زحمت در عابر را برایش باز کند، انگار که لین خودش نمی توانست این کار را بکند. در حال لغزیدن به تو با بارانی وینیلی لیزش، اقرار کرد، " توی خانه صدای بیب بیب پیچیده بود برای همین مجبور شدم از خانه بزنم بیرون. ویلی هم در بوستون نیست، کجا می توانستم باهاش تماس بگیرم."
براد بهش گفت، " به گمانم صدای دزدگیرتان باشد، یا صدای هشداردهنده ی دیگری که آن هم از قطعی برق خوشش نمی آید. اگر اجازه بدهید می آیم تو تا ببینم چه مشکلی پیش آمده."
لین با خودش رایحه ی لذت باری توی ماشین آورد، رایحه ای از دوران بچگی براد، چیزی شبیه رایحه ی آب نبات ضد سرفه یا رایحه ی شیرین بیان. همچنان که داشت روی صندلی چرمی ماشین براد برای خودش جا باز می کرد گفت، " البته،" با پیچش کنایه آمیزی که به دهانش داد، انگار که بخواهد به خودش یا به یادبودِ یک خودِ دوردست بخندد، ادامه داد، " خیلی ترسیده بودم."
براد هرگز به محله ی ویلارد ها نرفته بود. حاشیه ی راه خانه ی شان استادانه تر از مال موریس ها با گیاهان تزیینی پوشیده شده بود - بوته های کوچک پیچ خورده ی آزالیا، عاری از برگ، و شمشاد های هنوز آراسته به رنگ قرمز تند پاییزی با حالتی فراواقعی – و همین طور توقفگاه شان که با سنگ های سپید زیادتری فرش شده بود به نسبتِ قلوه سنگ های نیم اینچیِ قهوه ای رنگی که همسر براد به رغمِ تمایل شان ( که براد خاطرنشان کرد) طی برف روبی زمستان، اصرار بر پراکندن آنها توی علفزار کرده بود. اما خانه ی اصلی، از خانه های نو مهاجرنشین با بیست سال قدمت روکوبی شده با چوب های خوش تراش، با نمایی آجری، درست همانند خانه او بود. لین در ورودی را نبسته بود، فقط از روی ترس پا گذاسته بود به فرار. در پی لین، براد متحیر مانده بود از چابکی نرم و روانِ او که آنطوری از پله های ایوان سنگفرش بالا رفت و همچنانکه در مخصوص هوای توفانی را برایش نگه داشته بود در دیگری را برایش باز کرد.
صدای بیب بیب، روشن و پافشارانه اما بی دلیل، توی خانه پیچیده بود، صدای ناله مانندی که هر آن بلند تر می شد. براد از راه نادرستی که اول رفته بود برگشت؛ نقشه اشکوب این خانه متمایز از مال او بود، اتاق پذیرایی به جای آنکه در طرف راست باشد در طرف چپ بود، و آشپزخانه نه نزدیک که دور از آن. با این وجود اثاثیه بسیار همانند می نمود- سلیقه ی نوین بیست سال پیش، جعبه مانند و چپیده توی هم، تخته های برهنه و نخ های پشمی تک فام، میزهای قهوه خوری از آبگینه ضخیم روی پایه های صلیبی شکل از فولاد زنگ ناپذیر، همگی آراسته به عتیقه های خانوادگی و اشیای مشرقی. این دارایی ها اندکی شیک تر و کمتر از دارایی های خانه او خسته کننده بودند. اما هنوز براد میل به سحر کردن آنچه که دیگران داشتند داشت.
لین گفت، "بیا اینجا، نزدیک پستو" – پستوی سرسرای روبرو را می گفت که داشت بارانی وینیلی اش را آنجا آویزان می کرد. راحتیِ کشبافِ کبودی که از زیر به تن داشت، براد را به این فکر انداخت که انگار لین از مهمانی عصرانه ی خانم ها آمده. روی پنجه پاهاش، کفش های کتانی اش را بدون دردسرِ گشودن بندهاش از پاهاش کند – شاید برای دوری از خم شدن جلوی چشمهای براد - و پرت شان کرد کف پستو.
در حال حرکت به سوی تابلوی برق، گفت " بله، کاملن شبیه مال منه." دستش را بالا برد تا تابلو را لمس کند، بعد فکر کرد بپرسد،
" می توانم ؟"
لین گفت،"راحت باش،". صدایش، توی خانه ی خودش، تقریبن خودمانی شده بود، دیگر نمی لرزید. " مهمان من باش"
براد تکمه ی کوچک مستطیلی شکل را به طرف نشانه ی باز راه اندازی هل داد. صدای بیب بیب به تندی قطع شد. لین همین طور که نزدیک می شد با شگفتی گفت، " به همین راحتی؟
لین با سرخوشی مبهمی خندید. رایحه ای که توی ماشین پیچیده بود، براد فهمید که توی خودش الکل داشت، آمیخته به شیرین بیانی از گذشته ها. لین بهش گفت: " ویلی مثل خار است، همه ی این ها را می داند اما با هیچ کس در میان نمی گذارد. مرد باش و بهم بگو. تو فکر می کنی ویلی واقعن مجبور است این همه وقت را در شیکاگو بگذراند؟
براد با احتیاط گفت،” تجارت می تواند خیلی طاقت فرسا باشد. برای مردانی همتراز هم – و همین طور زنانی که در تجارت- مجبورند چشم در چشم هم شوند. من معمولا همه ی وقتم توی هواپیماها می گذرد و همه اش سر قرارمدارها هستم و این جور چیزها، با همه ی این ها کار در خانه را بیشتر موثر یافته ام. با این همه وسایل ارتباطی الکترونیکی در همه جا، واقعن دیگر نیازی به این همه بیرون رفتن از خانه نیست. اما من از کسب و کار ویل- آقای ویلارد سر درنمی آورم. “ حرف های او، به طور نگران کننده ای افراطی، انگار پژواکی در خانه ای ناآشنا داشتند. – یا، تا اندازه ای، احساسی از جذب شدن به دست بیگانگی قطعه قطعه ی آن، آواها در حال سقوط به درون این نه آنی های بسیار کوچک میان این خانه و خانه خودش. باران، همانگونه که پیشگویی کرده بود، دوباره بازگشته بود، زمزمه کنان و ضربه زنان، و به درون آوردنده ی سایه ی ژرفی از تاریکی. باد ساچمه های خیس باران را از پشت پنجره شلاق می زد.
این زن، با خودِ ناآرامش گفت، " من هم سر در نمی آورم. می توانم به یک نوشیدنی دعوتت کنم؟" با لبخند دیگری ادامه داد "از آنجا که رفته ای بیرون" به طرف آشپزخانه ی بی سر و صدایش اشاره کرد. " نمی توانم به قهوه دعوتت کنم."
براد ازش پرسید "تو چیزی خوردی؟"
چشم های لین انگار برای جبران فقدان نور گشاد شدند. " از کجا فهمیدی که چیزی خوردم؟ من و دوست دخترهام شام را با عرقِ بادیان تمام کردیم."
براد بهش گفت، " توی ماشین عطر خوشی می دادی،" و بهش نزدیک شد، انگار بخواهد وارسی اش کند.
بوسه های لین طعمِ شیرین بیان نمی داد، آنجا در اتاق پذیرایی، جایی که صفحه تلویزیون پلاسمای بزرگ، بی هوا روشن شد و روزنامه صبحِ گوی (Globe) هنوز در جلد پلاستیکی اش، خوانده نشده پرت شده بود روی سوفا(کاناپه)، لین با لب های خشک براد را بوسید، انگاری که داشت رژ لبش را امتحان می کرد. بعد لب هایش برای هماهنگی با لب های براد حرارت گرفتند، چهره اش، در میان دست های بی قرار خودش و براد که حلقه شده بود دور گردن کوچکش، رو به بالا برگشت، و براد گیج و منگ مانده بود که کاش این همه بعید و ناگهانی گرفتار این بچه ی سرکش نشده بود. اما نه، به خودش اطمینان داد که این انسان و بی آزار است، این تماس محفوظ مادام روی می داد که بیرون باران می بارید و روشناییِ درون اتاق با گسست های نامحسوس کم رمق می شد. برانگیختگی براد به خاطر نرمی موهای لین بود، آنجا که در هم پیچیده و زیر روسری اش تخت فشرده شده بود. دست های براد می لرزید، چنان لرزشی که لب های لین هم دچارش بود. صورت هایشان گر گرفته بود؛ نوازش هایشان از میان لباس هایشان آغاز احساسِ خام دستی بود. لین با خشونت گفت، "باید برویم طبقه بالا، اینجا همه ردشدنی می بینندمان."
براد گفت" کی تو این هوا از اینجا رد می شود؟"
لین گفت" او شرکت های FedExِ زیادی به هم رسانده". در حین بالا رفتن از پله ها از پسِ براد- پله هایی فرش شده با سبز کمرنگ، اما پله های خانه ی براد و همسرش جین بلوطی فرش شده بودند- لین با همان ضمیرِ مبهم ادامه داد" هر روز بهم زنگ می زند، اغلب همین زمان ها. به گمانم امشب دیگر به حال خودش باشد. براد، بالای پله ها که رسید اندکی از نفس افتاده بود، همین طور داشت آه می کشید، مات و مبهوتِ کفل های لین که توی راحتیِ کشبافِ آسوده تکان می خوردند، پرسید" می خواهی بگویی که تلفنت هم کار نمی کند؟"
" آره، یک سیستم خست آمیزی به هم رسانده که نگو، همگی از یک خط کشیده شده. من درست سر در نمی آرم. توی ماشین نوی مان، حتا نمی توانم ایستگاه های رادیویی را بگیرم. اینها دست و بالت را بازتر می کنند،نه."
براد تایید کرد،"دقیقاً ".
اتاق های بالا طرح دیگرگونی از اتاق های طبقه بالای خانه ی خودش داشتند، آن یکی که لین کشاندش تو، ساده تر و کوچک تر از اتاق خواب بزرگی بود که باید می بود. عکس هایی که روی گنجه لباس ها بود پسرهای لین را نشان می داد، در ژست های گونه گون، و پیرترها را، گرچه هنوز جوان می نمودند، در لباس های پنجاه سالگی، که یا پدر و مادر لین بودند یا والدین ویلی. عکس های تعطیلات قاب شده در رنگ های گونه گون با تاریخ ثبت های جورواجور به سفیدی می زدند. روی دیوار، پوستری کاغذی زنی را نشان می داد که فقط پوست ببر به تن کرده و توی یک لامبورگینی لم داده بود. لین مدتی کنار پنجره ایستاد. گفت"بببین، حالا که برگ ها ریخته، می توانی خانه خودت را ببینی." مدتی طول کشید تا براد خانه اش را پیدا کرد – شبحی رنگ پریده، ته رنگی از مه و دود، از میان درخت ها پیدا.
براد به لین گفت" چشم های تیزی داری". نمی خواست احساس کند که این همسایه بسیار جوان تر از اوست، اما تفاوت سنی آنها همین که لین آرام و به یک چشم به هم زدن لباس هایش را کند، آشکار شد، انگار که چیز مهمی نباشد. آه، اما این چیز مهمی بود، لین خیلی دوست داشتنی بود، از سر تا به پا خوش اندام و خوش ریخت، برگشت و توی اتاق سایه گون پیش رفت تا لباس های تاکرده اش را بگذارد روی صندلی ها، صندلی های پشت صافِ ساده ی پسرها. وقتی وسط جاده لین را دیده بود در لحظه فکر کرده بود او روح است، و حالت روح گون جداگانه ای هم در راه رفتن او بود، لب های لین اغواگرانه چین خوردند وقتی که توی ماشین لیز خورده بود بغل او، پیچ و تاب خود-نکوهنده ای که براد دستگیرش شده بود.
لین به کمک آمد تا براد لباس هایش را بکند، کاری که جین هرگز نکرده بود. این کار فروتنانه، صورت کوچکش با ابروهای درهم، همچنانکه داشت تکمه های پیراهن براد را باز می کرد، تحریکش کرد، طوری که او را موقوف به احساسِ بی قراری کرد، از دست این دختره ی شرور – موقوف به گوش سپردن به باران و باد. توفانِ خون، درونِ او آنها را غرق خود کرد. نوک زبان لین میان لب هایش به کانون ذهنش خزید. موهای روی پیشانی اش، که از روسری بیرون مانده بود، چندی چکه های کوچک سوسوکنان با عطر باران داشت، رایحه ی دیگری از دوران کودکی. براد گفت، "خدایا، من دوستش دارم." با تقلا خودش را از گفتن "تو" نگه داشت.
با آوای نرمِ زنی انگار در حال حرف زدن با یک دوستِ دختر، لین بهش نوید داد "هنوز تمام نشده، هنور مانده براد."
برق برقرار شده بود.روشنایی تمامِ اتاق های بالا، نقش و نگارِکاغذدیواری ها و قالب های چوبی را گرفته بود. طبقه پایین، توی آشپزخانه، ماشین ظرفشویی به کار افتاده بود. دزدگیر در ورودی با صدای تیز و شفافی دوباره به بیب بیب کردن افتاده بود، تنوره (موتورخانه)ی توی زیر زمین با تن صدای پایین تری از زوزه ی باد، اما با غرشی پایدارتر از زوزه ی باد برای بازگرداندن گرما به خانه ی سرد روشن شده و کارش را آغاز کرده بود. صداهای بلند و شکاننده ی طبقه پایین، نشان از این داشت که لین ساعتی پیش در حال تماشای خبرهای تلویزیون بوده، پیش از اینکه دچار ترس شود. صورت لین، آنقدر نزدیک صورت براد بود که نفس هایشان آمیخته می شد، همچون برنامه ای تلویزیونی که به آگهی بازرگانی قطع شود، لین یکباره پرید عقب. با چشم های پر شرارش در حال برگشت به هشیاری گفت"آه عزیزم."
براد گفت"وقت رفتنه". شروع به بستن تکمه هاش کرد.
لین که توی برهنگی خودش، برآشفته بود، گفت" مجبور نیستی بری."؛ گونه هاش گل انداخته بود، آنقدر که انگار از خارش سرخ شده بود.
براد گفت" فکر کنم بروم.اگر خبر خاموشی توی بوستون پیچیده باشد، شاید ویلی زنگ بزند. شاید هم دوست دخترت زنگ بزند. باید خوشحال باشی. گوش کن. لین. دیگر صدای دزدگیر نمی آید. این یعنی اینکه همه چیز رو به راه است. همه چیز طبیعی است. این یعنی اینکه، هی مرد از خانه ی من برو بیرون."
با صدای نحیفی اعتراض کرد "نه".
براد نگاهش را از برهنگی لین برگرداند، از برهنگی روشن و سفیدش. گفت" این یعنی اینکه، حالا من مسئولم. همین طور است. واقعیت این است."
Send to:
::
::
::
::
::
::
::
::
